به تو حسن نکو نمی ماند
به من این های و هو نمی ماند

نالۀ بلبلان شود خاموش
گل به این رنگ و بو نمی ماند

میرسد ساقیان پی در پی
پر زمی این سبو نمی ماند

گر مرا کشتی از جفا به تو هم
عزت و آ برو نمی ماند

خوش بود بوریای فقر « غنی »
که به عیب رفو نمی ماند