خاک ره تــــــو همره بــــاد صبا رسید
چشم مـــرا ز غیب عجب توتیا رسید

از مدعی خطا شده تیرش مرا رسید
شکر خـــدا که بر حسب مـــــدعا رسید

هر چند دورم از تو من ای سنگدل ولی
آنجا تو دل شکستی و اینجا صدا رسید

سیماب رشک میبرد از بیقراری ام
این اضطراب آه به من از کجا رسید

بوی گـــــل بهشت پسندش نمـــی فتد
بنگر که بی دماغی او تــــــا کجا رسید

با آن که نا شگفتگیم غنچــه ساخته ست
باید مرا بحــــــال دل تنگ وا رسید

شکر تـو ای بهار، چمن چون؟ ادا کند
گل از تو برگ یافت به بلبل نوا رسید

در بزم او کــــه سوخته ی دم نمیزند
از ناله ها سپند به فریاد مـــا رسید

دشنامی از لبش نشنیدیم ای دریغ
و از ما هزار بار به گوشش دعـا رسید

لطف نهان یار بنازم کـــــــه تیـــــر او
دل را جدا رسید و جگر را جدا رسید

ازفیض فقر این همه شیرین سخن شدم
(واقف) مرا شکر ز نی بــــوریا رسید