غم هجرت بیابان پرورم کرد
هوایت مرغ بی بال و پرم کرد
مرا گفتی صبوری کن صبوری
صبوری طرفه خاکی برسرم کرد

ز دست چرخ گردون داد دیرم
هزاران ناله و فریاد دیرم
نشنید دلستانم با خس و خار
چگونه خاطر خود شاد دیرم

نگارا کاسه ی چشمم سرایت
میان هر دو دیده جای پایت
از آن ترسم که غافل پا بمانی
نشیند خار مژگانم به پایت
بنالم وا بنالم وا بنالم
رخ زرد و دل پردرد ما را

اگر آهی کشم صحرا بسوزم
جهان را جمله سرتاپا بسوزم
بسوزم عالمت، کارم نسازی
چه فرمائی بسازم یا بسوزم
بنالم وا بنالم وا بنالم
خدا جانم دل پر درد ما را