ای تازه گل تو زینت گلزار کیستی؟
ای مرغِ باغِ دل تو گرفتار کیستی؟
گرفتار توستم
ز گلزار توستم
ماییم هر دو زیب گلستان زندگی

باشد شبی که ما و تو و ساغر و سبو
در نور مه، به سبزۀ تر، در کنار جو
بزمی به پا کنیم
غم را رها کنیم
کاینست مقتضای بهاران زندگی

دوشیزگان باغ بیفتد ترا به پا
خنیاگران شاخ ترا گردد همنوا
در گلشنی چنین
در چشم پاک بین
حُسن است و عشق، رونق بستان زندگی

زیباست در بهار جوانی به باغ دل
افروختن به بزم محبت چراغ دل
وندر فروغ آن
با یار مهربان
عقدِ وفا و بستن پیمان زندگی