پرکن پیاله را
كه این آب آتشین
دیری است ره به حال خرابم نمی برد
این جامها

كه در پی هم می شود تهی
دریای آتش است كه ریزم به كام خویش
گرداب می رباید و آبم نمی برد

من با سمند سركش و جادویی شراب
تا بیكران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره اندیشه های ژرف
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگی
تا كوچه باغ خاطره های گریز پا
تا شهر یادها
دیگر شرابم جز تا كنار بستر خوابم نمی برد
پر كن پیاله را
هان ای عقاب عشق

از اوج قله های مه آلوده دور دست
پرواز كن
به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا كه شرابم نمی برد
آن بی ستاره ام كه عقابم نمی برد
در راه زندگی

با این همه تلاش و تقلا و تشنگی
با این كه ناله میكشم از دل
كه آب آب
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد
پر كن پیاله را