خرابــــم زمستی خــرابم خــــــدایا
شرابـــم سراپا شـــرابــــم خــدایــا

رهء کعبه از هر بیابان که پرســــم
دهـــد خار صحرا جوابــم خدایـــا

به هر سینه ای سر نهم ناله خیــزد
غمــــم حسرتم التهــــابم خدایــــــا

ز دیدار من دیدهء آزرده گــــــردد
مگــــر چهــرهء آفتابم خـــدایـــــا

مرا شاید از شعله ها آفریـــــــدی
که سر تابه پا پیچ و تابم خدایـــــا

چنان در دل اشکها غـــرق گشتـم
ز غم همچو نقشی بر آبم خـدایـــا

ز هر موج ویران شود خــانه مـن
به دریا هستی حبـــابم خــــــدایـــا

دلم شکوه از ماه و پروین نـــدارد
من از خویشتن در عذابـم خدایــــا

چو موجم سراسر خروشم الهـــی
چو بادم ســـراپا شتابم خــدایــــــا

ز رویای هستی بجز غــم ندیـــدم
همین بود تعبیـــر خوابم خـــدایـــا