چه خوش ترانه ی سر کرده ام درین گلشن
خدا کند که نسازد فلک خموش مرا

ساز بزم خاموشی است شیونی که من دارم
معنی دگر دارد گفتنی که من دارم

خاکسار کویت را آرزوی جنت نیست
رشک باغ رضوان است گلشنی که من دارم

شهرت جنون آخر میکشد به رسوایی
پر ز سنگ طفلان است دامنی که من دارم

خسته دل درین دنیا جای آرمیدن نیست
عاقبت تو هم داری رفتنی که من دارم