زاندم كه بخود رشتهء پیوندو بریدیم
از چاک گریبان تو چون صبح دمیدیم

ما در طلب عشق تو از پا نشستیم
گیرم رسیدم و یا هم نرسیدیم

بودیم چوشبنم باغ وبناگه
از دیده هستی چو یک قطر چکیدیم

از کعبه به بتخانی و از دیر به مسجد
یک عمر از این خانه به آن خانه دویدیم