مده ساقی دگر باده به دستم
که من از دور چشم یار مستم
مده ساقی دگر باده

نیم بی کس در این وادی چو مجنون
بود شوریده موی سرپرستم

بسکه بی کس بود مجنون بعد مرگش دیدنش
یکسر تابود بلبل و دیگرش پروانه بود

نیم بی کس در این وادی چو مجنون
بود شوریده موی سرپرستم

مده ساقی دگر باده به دستم
که من از دور چشم یار مستم

سر خود گر نهم باز هم بپایش
دگر چیزی نمی اید بدستم

زمن حرف عقیقت را نپرسید
که از حسن بتان باده پرستم

مده ساقی دگر باده به دستم
که من از دور چشم یار مستم