فراق آتش بجان افروخت
از
ساربان
فراق آتش بجان افروخت و جانان کم نما تاکی
دل عالم بحالم سوخت اين سان بيوفا تا کی
جانان کم نما تاکی اين سان پر جفا تا کی
چندان بيوفا تاکی چندان بيوفا تاکی
زرنجی چون بخندم يار تو ياری نميدانی
بخندی چون بگريم زار دلداری نميدانی
برانی چون بخواهم باز غمخواری نميدانی
بمن عشقت جنون آموخت آخر اين ادا تاکی
جانان کم نما تاکی اين سان پر جفا تا کی
چندان بيوفا تاکی چندان بيوفا تاکی
هميشه با منت جنگ است صدق ام را نميگويی
زخونم ناخنت رنگ است جرمم را نميگويی
چرا اين سان دل ات تنگ است حالم را نمی جويی
زدنيا ديده ام را دوخت مژگانت ولا تاکی
جانان کم نما تاکی اين سان پر جفا تا کی
چندان بيوفا تاکی چندان بيوفا تاکی
